دیده همــــواره به راهــت نگـران است بیا

قصّــــه ی آمـــد نت ورد زبـــان اسـت بیـا

ما به شـــوق قـد مـت سر نشنـا سیم زپای

حال ما دلشــد گــان برتو عـیا ن اسـت بیا

روزگاری است که دل درسرکـویـت داریم

وزپی ات این دل سرگشته دوان است بیا

این همه حســرت دیــدار کشیــدن تا کــی؟

سیل اشک از مژه برگونه روان است بیا

خلق را دیدن وروی توندیدن سخت است

بار هجــران تو بر دوش گــران اسـت بیا

ترسـم آخــر که بمیـرم به وصا لت نرسم

عمررفت از کف ودل هم نگران است بیا